Nisan 18, 2011

hissediyorsam sebebi var.

bir kalp düşün, bir kalbin önüne siper etmiş kendini.. o acımasın, kanamasın diye önüne serilmiş gibi.. bir şey olacaksa ona, önce kendine olsun, diğeri daha az acısın diye.. iki kalp işte.. biri diğeri için atıyor gibi sadece.. diğerinin kılına zarar gelse, duracak gibi oluyor biri.. nasıl sahiplenmiş bu kadar kendi toprağı gibi, nasıl başa çıkmış tek başına iki kalbin yüküyle, bilmiyor.. ama o kalp onun yuvası olmuş; sevmiş, güzelleştirmiş, kendinden parçalar koymuş her bir yerine... en önemlisi, onu sahiplenmiş.. bu yüzdendir, o kalbe gelen, ona da geliyor.. o kalbi yaralayan önce onu yaralıyor. kendi evini terkeder mi insan hiç? edebilir mi? kalbinin içinde, kalbimin evi var. bundandır bırakıp da uzun süre bir yerlere gidemeyişim.. kovma, yuvamdan etme beni.. onu korur, kollarım.. kanarsa, ben de kanarım. yaraları da ben sarar, ben bakarım.

bu aralar kalbim ağlamaklı.. belli ki yuvasından ayrı kaldı.. belli ki yuvasını başına yıkmaya çalışanlar var, onu kanatanlar, yerine yerleşmek isteyenler var hatta.. kalbim ağlar ağlar, susar bu aralar.. ama terketmez evini.

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder